Büyüklerimiz her sözünden sonra uyarı mahiyette bazı eklemeler yaparlar.
Ben sana demedim mi?
Ne demiştin niçin caydın sözünden?
Ne olacak şimdi?
Kendine mukayyet ol.
En büyük kurnazlık dürüstlüktür.
Ara sıra da aykırı sözlere kulak ver.
Sakalım yok ki sözüm dinlensin.
Sanki sakal sözün dinlenmesi için önemli bir araçmış gibi.
Vs. vs.
Demiştin de ne olacak?
Hele sözünün caydırıcılığı yoksa ne dersen de.
Uyarı yapıcı olmalı,
Uyarı kırıcı olmamalı,
Uyarı dikkat çekici olmalı.
İyi de bunların hepsinin alıcısı olursa bir değer ifade eder.
Yaşın geçmiş,
Kemale ermişsin,
Önemli kişi ya da şahsiyetler arasında imişsin neye yarar?
Bazen de öyle olur ki, insanlar öyle hale gelir ki adeta kendi kendine “Sen neymişsin be abi” diyerek, varsa değerini kendi biçer.
Yaratan öyle bir insan tipi oluşturmuştur ki;
Hem hiçbiri birbirine benzemez,
Hem de her birinin diğerinden farklı üstünlükleri vardır.
Ondan sonra da bu karakterlerin birbirini idare etmesini istemiştir.
Türkülerimiz de buna destek olmuştur.
Büyük Atatürk de bunu savunmuş,
Bunun gereğini yapmıştır.
Kim Atatürk’ün yerinde olmak istemez?
“ATATÜRK DİN DÜŞMANI MIYDI?” adlı kitabımda; zamanının ve sonrasının liderlerinin kendisi hakkında söylediklerini ortaya koydum.
Ona krallık mı?
Ona halifelik mi? Neler teklif edilmedi.
Ama sonunda hem bu milleti,
Hem bu vatanı,
Hem de bu milletin namusunu kurtardı. Nurlar içinde uyu Ata’m
