Kadir abinin bu fotoğrafı beni çok etkilemiştir. Nasıl dalgın, nasıl derin, nasıl korku, nasıl yılların birikimini gösteren bir fotoğraftır; anlatamam! Ancak öyle bir istek doğuruyor ki bende bu fotoğraf anlatamam, desem de kendimi yalancı çıkarıp inadına anlatacağım bu fotoğrafın bende doğurduğu hissiyatı.
Sevgisinden şüphe etmediği, tanıştığı ilk andan itibarıyla özel birisi olduğunu sezdiği, beraber oynadıkça daha çok tanıdığı ve tanıdıkça daha çok sevdiği, zaman içinde araya mesafeler girse bile en zor anında, en mutlu anında yanında olduğunu hissettiği can yoldaşını toprağa vermenin fotoğrafıdır bu!
Sıkıştırılmış zaman aralığına mahkum olsa da dostluğu, hiç eskimemiş ve eksiltmemiş. Binlerce kilometre yanyana, kafaları birbirine değerek uyumuş, zaman gelmiş avazı çıktığı kadar ona bağırmış; sonra terleri birbirine karışana kadar kucaklamış ailesinin dışında sevgisini içinde hissettiği yegane kişiyi kaybetmenin korkusudur bu fotoğraf!
Gururu ezildiğinde kucaklaşarak adım attığı, bazen sahilde şarkılar söyleyerek moral bulduğu, ama yalnız kalmak istediğinde onu anlayışla karşılayan ve uzaktan kontrolünü hiç bırakmayan, acı hissettiğinde birlikte ağlayarak soyunma odasının duvarını yumruklayarak hırsını aldıkları ve hiç beklemediği anda yanında olduğu bir dostu yolculamaktır bu fotoğraf!
En zor anında sakatlığının geçmesi için elinden geldiği kadar ona moral veren, yeri geldiğinde bir dost gibi acı söylemesini bilen, derin ve dalgalı denizlerde yorulduğunda onu kaptanlığıyla emniyetli limana getiren kaptanının bundan sonraki hayatında olmayacağının fotoğrafıdır, bu fotoğraf!
Türkiye futbolunda hiçbir Anadolu takımının yapamadığını beraberce ter akıtarak altı şampiyonluğu kutlarken kadeh tokuşturduğu, sırt sırta vererek defans yaptığı, milyonlarca taraftara sahip olacak takımı beraber kaplanlar gibi mücadele ederek zirvede tutan kaptanına son bakıştır bu fotoğraf!
Büyük paralar teklif edildiğinde aklına göre değil de kalbinin hissettiğini öne alarak takımını terk etmeyen “Türkiye’nin en büyük takımı Trabzonspor kaptanı başka takımın kaptanının arkasından sahaya çıkmaz!” diyen kaptanına son bakıştır bu fotoğraf!
Hata yapmaya doğru giderken onu yolundan çevirmeye çalışan, ancak hatayı yaptığında “Ben sana söylemiştim.” deme gafletine düşmeden onun moralini yerine getirmeye çalışan, yıllarca yan yana oynadığı dostuna bakıştır, bu fotoğraf!
2000 yılının kasım ayında sağ tarafına felç inen Cemil Usta, 15 Mart 2003 akşamı evine giderken geçirdiği kalp krizi sonucu 52 yaşında hayatını kaybetti. Bu fotoğraftan yaklaşık on yıl sonra 22 Ekim 2013 tarihinde kalp krizi sonucu Kadir Özcan’ı 61 yaşında ebediyete yolculadık.
Trabzonspor’u Türkiye’nin kalbine nakış gibi işleten, İstanbul futbolunun hegemonyasına son veren, Karadeniz’in terk edilmiş şehrinin futbolunu dünyaya tanıtan, Anadolu’da futbol devrimini gerçekleştiren futbolcularımızın bu dünyadan göçenlerine Allah’tan rahmet, yaşayanlarına da sağlıklı ömür diliyorum.
Onları tanımak ve onlarla aynı yerde olmak, aynı takımda futbol oynamak benim için büyük bir onurdu!
