Dün ekmek almaya giden çocuğu, bugün ekmeğini taştan çıkaran genç kızı katletti o faşist kafa. Annesi, “Amcası Deniz Gezmiş’in adını koymuştu” diye haykırıyordu. O gün hasta olan annenin yerine çay servisinde çalışmaya gitmişti Deniz Poyraz, HDP İzmir İl Binasına. Kadın cinayetlerine karşı İstanbul Sözleşmesi pankartının arkasında can verdi. Bardaktaki çayı, tabaktaki küçük kahvaltısı yarım kaldı.
6 kurşun isabet etmiş bedenine. O kurşunların çıktığı silahın ruhsatını 1 ay önce almış katil! Rastgele sıkmış kim varsa artık orada diye. Hak arayan öğrenciyi katil yakalamış gibi yerlerde sürükleyerek ters kelepçeyle gözaltına alan polis, bu katili de şefkatli kollarla koruyarak bindirmişti ekip aracına. O da karakolda öncekiler gibi yine kahraman gibi karşılanmış mıdır, hatıra fotoğrafı çektirmiş midir, bilemiyorum. Ölümden zevk alanlar, zafer naraları atanlar, oh olsun diyenler… Boğulacakmış gibi hissediyor insan…
Biz ne kadar söylesek anlamayacak hatta bizi de hain diye yaftalayacaklar ama olsun, yine de sözümüz, duruşumuz belli olsun. O Alevi’ydi, bu Ermeni’ydi, şu Kürt’tü, öteki zaten haindi diye diye bu ülkenin masum ve emekçi evlatlarına ödetiyoruz en ağır bedelleri. Yani bizzat kendimiz ödüyoruz, birileri bu karşıtlıkları kaşıyarak primini yapmaya devam ederken. Lamı cimi yok, kurşun hangi masumu vuruyorsa onun yanındayız, onun yanında olmalıyız bu ülkede barışı, adaleti, kardeşliği sağlamak için ve zalimden hesap sormak için.
Hrant Dink’in eşi Rakel Dink şöyle demişti eşi katledildikten sonra: “Katil kim olursa olsun, bir zamanlar bebek olduklarını biliyorum. Bir bebekten bir katil yaratan karanlığı sorgulamadan hiçbir şey yapılamaz kardeşlerim.” Evet sorulması gereken budur. Sorgulanması gereken budur. Siz bu ülkenin bebeklerini nasıl bu hale getirdiniz? Siz bu ülkenin bebeklerini nasıl böylesine birbirine düşmanlaştırdınız? Siz bu ülkenin bebeklerini nasıl katil yaptınız? Ve siz işte tam da bunları yaparak bu ülkeye nasıl kıydınız…
