“Bana bir dil verin, size bir millet yaratayım.” Diyor Konfüçyüs yaklaşık 2500 yıl önce.
“Her toplum ana diliyle tanınır. Dünya seviyesine ulaşabilmek, ancak bilimsel çalışmalarla mümkündür.” Haydar Aliyev.
“Dil bizim en sevgili ve en kutsal varlığımızdır. Onu korumak kadar tabi bir şey olamaz.” M. Şekip Tunç.
“Dil topluca yaşamak zorunda bulunan insanların anlaşma aracı olarak kullandıkları işaretler ve özellikle ses işaretleri dizgesidir.” Ömer Asım Aksoy.
Her yıl 27 Eylül’de kutlanır dil bayramı.
Kutlanır da ne olur?
Kanımca hiç.
Hâlâ “mes’ele” deniyorsa,
Hâlâ “cum’a” deniyorsa dilin ne anlamı var?
Latin alfabesini kullanıyor olmamız, bu dilin bizim olmadığı anlamına gelmez.
O nedenle bazı densiz,
Dengesiz ve
Cahiller tarafından “Bir gecede cahil bırakıldık” denmez mi?
Bunu diyenler kimdir biliyor musunuz?
Bu vatanı sevmeyenler,
Bu milleti sevmeyenler,
Bu topraklardaki kültürden nasiplenmeyenler.
Ya da nasiplenmek istemeyenler.
Oktay SİNANOĞLU’nun ifadesiyle; “Dil bir milletin var oluş nedenidir.”
Kaldı ki adeta Büyük Atatürk bu dili karnından çıkarmış ve zorla alın ve öğrenin demiş.
Böyle bir şey yok.
Geriye doğru sınıflandırırsak;
Önce Atatürk; kadınlarda dil bilenlerin oranı %5-6, erkeklerde %10-12 iken Türkçeyi ortaya koyunca bu dili 3 ayda öğrenenlerin oranı yaklaşık %30 civarındaydı.
Atatürk’ten önce Osmanlı döneminde Yavuz Sultan Selim’den beri sürekli dil arayışındaydı.
Kaldı ki yaklaşık 14. yüzyılda yaşayan Yunus Emre Türkçe yazıyordu.
Yetmedi.
Kayıp kıta Mu’da suyun altında kalan Türkçe yazılı tabletlerin süresi yaklaşık 5-6 bin yıl öncesine,
Urfa’daki Göbekli Tepe’de bulunan Türkçe yazılı tabletlerin tarihi 10-20 bin yıl öncesine dayanıyor.
Gelin bu dil bayramını ciddi bir gayretle kutlayalım.
