Dilimizde çok hoş, aynı zamanda kafiyeli bir deyimimiz var.
Yani birinden;
Medet ummak,
Birinden yardım dilenmek,
Birinden büyüklüğünün bedelini istemek,
Gidişatın kötü olduğunu anlatmak,
Durumun hiç de iç acıcı olmadığını ifade etmek,
Beldi acınacak duruma düşmek,
Beklenmedik bir sorunla karşılaşmak,
Güzel giden şeylerin rehavetine kapılmışken, bir anda alabora olmak,
Ortalık birbirine karışmak,
Beklenmedik bir sorun yaşamak,
Yaşanan sorunun büyüklüğünü vurgulamak,
Bu sorundan kurtulmak için acele etmek.
Bu deyim;
Ülkeler için,
İnsanlar için,
Esnaf için,
Sağlık için,
Eğitim için,
Hukuk için,
Kamu yönetimi için,
Ve özellikle dış politika için kullanılabilir.
Kanım odur ki başta Türkiye olmak üzere bütün dünya için söylenebilir.
Ancak doğru ise ve Türkiye bu durumdan kurtulmak için varlıklarını satıyorsa,
Hem de bu satış Ankara’nın neredeyse bir mahallesi kadar bir ülkeye ise,
Şapkayı öne koyup yeniden bir düşünmek gerekir.
Kaldı ki bu satış;
Hangi şartlarda,
Hangi rakipler arasında,
Ve kaç liraya satıldığı da bilinmiyorsa; “VAZİYET KEL, ACELE GEL” demektir.
