Ben, idare lambasının kırık camdan esen rüzgârla dans eden ışığını, beklemeden betonlaşan, küflenen, turşu suyuyla yumuşatılan mısır ekmeğini, göz kirpiklerime ip atıp oluşturduğum salıncakta zaman zaman sallandırıyorum.
Siz etkin ve yetki olanlar; salgın hastalık yüzünden 65 yaş ve üstü insanlar için itici, incitici, suçlayıcı, horlayıcı yaklaşımınızı ve uygulamalarınızı haksız ve mantıktan uzak buluyorum; inancın öteki yüzü olan vicdandan uzak buluyorum. Kongre salonlarının tıklım tıklım doldurulmasından memnunluk duyulurken; 65 yaş ve üstü insanları haksızlığın ve mantıksızlığın girdabına bırakmak, ilkelliktir. Bizler, bedenimizin suyunu azaltan hayatın rüzgârına, ısısına direnirken üzülmüyoruz; sizin itici ve incitici uygulamalarınızla ölümsüz olduğuna inandığımız ruhumuzu sarsmanıza üzülüyoruz.
65 yaş ve üstünü insanımızı bu salgından korumanız gerekirken, onları, korona virüsü yayan grup olarak gösterdiğinizin farkında mısınız? Yaşlılığı kabahat gibi gördüğünüzün farkında mısınız? 65 yaş ve üstü insanımıza ,”umut beslemekten vazgeçin” telkininde bulunduğunuzun farkında mısınız? Sokağa çıkma yasağını genelde bir aya hatta iki aya uzatıp önlem almanız gerekirken bu grubun sinir uçlarıyla oynamak haksızlıktır, bu grubu kullanım süresi bitmiş bir eşya gibi görmek insanlık dışı bir durumdur. Bizleri de bu aklın uzağında olan duruma uymaya, bu ortamda gülüp eğlenmeye davet ediyorsunuz!
5 milyona yakın olan 65 yaş üstü insanımızı yönetime, mutluluğa, yaşama zorla düşman yapmak; psikolojik tutsaklar haline getirmek, ölmeden mezara koymak niye? Ahlak ve iman kurallarını hiçe sayıp herkesin gözü önünde 65 yaş ve üstü insanımıza intikamcı bir anlayışla davranışta bulunmak niye? Bu gruptaki insanlara akvaryum içinde hayatı uygun görmek niye? Bu işin nedenini anladım, evet, anladım; siz insan olmayı kıygı yapmakta, yapmacık yaklaşımlar, sevgiler, saygılar ve yardımseverlikler sergilemekte görüyorsun!
“Sağlıkta tasarruf olmaz”, “sağlıkta yapmacıklık olmaz”, “sağlıkta yalancılık olmaz”, “sağlıksız hiçbir iş olmaz” sözlerini unutup, “itibarda tasarruf olmaz”, “çıkarsız hiçbir iş olmaz” şekline çevirdiniz. Hastanelerde hastaları müşteri olarak gördünüz. Şimdi de yaşlıları yaşamınızın üzerinde bir lanet, salgın virüs yayan bir hasta gibi görüyorsunuz. Bu halinizle insanlığa ve kendinize yazık ediyorsunuz. Seecenli insan olmaktan, dürüst insan olmaktan, yardımsever insan olmaktan hızla uzaklaşıyorsunuz. İnsanlığın özelliklerinden kendilerini uzaklaştıranlar, kendilerinden uzaklaştırdıkları o özelliklerle cezalandırılırlar. Çocukluğumda anlatılan “Baba Oğul” öyküsünü aklımda kaldığı kadarıyla anlatayım; belki öyküdeki oğul gibi davranırsınız:
Uzun yıllar felçli, yara pere içinde olan babasını artık bakamayacak duruma geldiğine kanaat getiren oğul, ondan kurtulmanın yolunu bir sepete koyup köyden hayli uzakta bir uçurumdan yuvarlamakta bulur. Bu düşüncesini de hemen uygulamaya koyar. Hiçbir şeyden habersiz baba, sepete neden konulduğunu, köyün dışına neden götürüldüğünü oğlunun uçurumun bulunduğu yere doğru gidişinden anlar. Gerçekten anladığı gibi de oldu. Oğul uçurumun başına geldiğinde sepeti uçurumun kıyısına yerleştirip tam itecekken babası tüm gücünü diline itip:
– Oğul, beni uçurumdan aşağı atacağını anladım; bu kararından geri dönmeyeceğini anladım. Şu son sözlerimi müsaade et de söyleyeyim.
– Beni yüklenip getirdiğin sepetle bu uçurumdan aşağı atma!
– Sepete yazıktır, onun için yeni bir sepet almana gerek yok. Bu sepeti al geri dön.
– Evet evet yanlış duymadın, bu sepeti al geri dön. Niye öyle şaşkın şaşkın bakıyorsun?
Kardan zarar etme!..
– Çocukların da seni bu sepet ile taşıyıp… dedi.
Baba, gözlerini yumdu, başını eğip göz kapaklarının arkasındaki dikkat çekici durumu seyretmeye koyuldu. O da ne! Baba, sepet içinde oğlunun sırtında köye doğru gidiyorlar. Babanın sözleri iliklerine işlemişti, büyük hatadan döndü.
Sizler de yanlışın efendiliğini bırakırsınız umuduyla bu satırları yazdım.
