Abi neden sormuyoruz?
Abi neden sorgulamıyoruz?
Abi neden algılamıyoruz?
Abi neden yorumlamıyoruz?
Abi neden yargılamıyoruz? Tabi kendi içimizde.
Bu da sebep sonuç içinde ortaya çıkar.
Abi neden okumuyoruz?
Öğrenmemek için mi?
Abi neden yazmıyoruz?
Yargılamamak için mi?
Tutturmuşuz dedikodunun ucundan,
Doğru olduğunu zannederek.
Uymuşuz birilerinin peşine yaptıklarını hep doğru zannederek.
Okuyan,
Yazan herkesin söyleyecek bir sözü varken,
Sadece dinlemekle yetinenlerin kanım odur ki söyleyecek sözleri de yoktur,
Algıları da.
Yorumları da yoktur,
Yargıları da.
Bunlar için en kolay şey sadece eleştirmektir.
Bir düşünürün dediği gibi; cahil olmak o kadar kolay şey ki, insan her şeyi biliyor.
Konuşurken kaynak gösteren kaç kişi var günümüz Türkiye’sinde?
Konuşurken üreten kaç kişi tanıyorsunuz?
Yazarken kendini yazının içine sokan kaç kişi tanıdınız?
Neden?
Neden?
Neden?
Nedenini de hemen söylemeliyim.
İşimize çok kolay geliyor da ondan.
Ancak kolay zannedenlerin buna ödedikleri bedeli düşünmelerini de tavsiye ederim.
O kadar akıllı insana ihtiyacımız var ki,
O kadar zeki insana ihtiyacımız var ki.
Ancak neden okumak ve araştırmak yerine başkaları konuşurken onların ağzının içine bakıyoruz?
Neden?
Kanımca nedeni de basit.
Ben ce nedeni konuşan duygularımıza hitap ediyor da ondan,
Cehaletimiz yüzünden bizim de onun gibi düşündüğümüz kanısı var da ondan.
Unutmamalıyız ki, konuşan ve yazan herkes, dinleyip konuşan herkesten üstündür.
Daha dün ilköğretim çağındaki bir evladımız “matematik alanında dünya şampiyonu” oldu.
Buna zekâ denmez de ne denir?
Bu çocuğu sahiplenen oldu mu?
Elbette hayır.
Neden mi?
Nedeni zeki ya da akıllı olmak yerine “bana taraftar olması” yeterli sayılıyor da ondan.
İşin en kötü tarafı da burası.
