İnsanoğlu şaşar-beşerdir; bazen hata yapabilir, bazen görevini suiistimal edebilir. Dolaysıyla her iki kavramın da devlet işlerinde makul ve mantıklı kullanımı gayet normaldir. Kabul edilmeli ki; bazı hallerde yanlışlığı düzeltmek, bazı durumlarda gizliliği sağlamak devlette esastır. Lakin bu durum sıradanlaşıp, sık başvurulan bir usul haline dönmüşse ‘kötü niyetten’ şüphe edilir.
Gelin, 20 yıl geriye gidelim…
AKP iktidara gelince ‘devlet dili’nde iki büyük değişiklik oldu. Bunlardan biri ‘sehven’ diğeri ise ‘sır’ kelimelerinin yoğun şeklide kullanımıdır.
Acaba nedeni ne ola ki?
Bilindiği üzere devletin dili, yazıdır ve buna ‘resmi evrak’ denir. Ve şunu da iyi biliriz ki, devlette evrak asla kaybolmaz.
O halde evraktaki bilgiyi çarpıtmanın ve perdelemenin bir yolu bulunmalıydı.
Bürokrasiye yerleşen Fetöcüler kendilerince bir çözüm yolu buldular; sehven…
Bu kavram onlar için can simidiydi. Suçüstü yakalandıklarında “sehven” savunması, cezai sorumluluktan yırtmanın sihirli sözcüğüydü!
Özellikle Ergenekon ve Balyoz Kumpaslarında foyaları ortaya çıktıkça ve isnat edilen suçların düzmece olduğu anlaşılınca; ‘sehven yapılmış’ diyerek attıkları iftiraların hukuki sonuçlarından kolayca sıyrılabildiler. Olan, yıllarını hapiste geçirenlere oldu. Tuzak kuranlara hiç dokunulmadı. Ne de olsa kumpası hazırlayanla, kumpası soruşturan aynı çetedendi ve tereyağından kıl çeker gibi işlenen suçları elbirliğiyle örtbas ettiler.
Suçüstü yakalandıklarında ise sürekli sehven yöntemini kullandılar. O kadar çok ‘sehven’ yapılınca, kasıtlı olduğu izlenimi kamuoyunda giderek yayıldı. Sonuçta, devletin itibarı ve milletin devlete olan güveni büyük ölçüde sarsıldı.
Bir düşünsenize; sizi gözaltına alınıp karakola götürüyorlar. Üzerinizdeki eşyalara, devlet adına el konuyor. Sonradan ispat ediliyor ki; karakoldaki polis cep telefonunuza teröristlerin numaralarını yüklemiş.
Şikâyetçi olup, suç duyurusunda bulunuyorsunuz.
Görevli polise soruşturma açılıyor.
Savunma; sehven…
Karar; beraat…
Daha bunun gibi nice kumpaslar bilimsel kanıtlarla çürütüldü.
Örnekleri bol…
Tutuklamaya karar verdikleri şahısların evlerine, iş yerlerine, otomobillerine suç teşkil edecek sahte deliller yerleştirdiler.
İnternet üzerinden, casus yazılımlar marifetiyle masum insanların bilgisayarlarına suç dosyaları yüklediler.
Sırf hapse atmak ya da görevden ihraç ettirmek için yargı eliyle kararlar çıkartılar.
Kişilerin özel yaşamlarını izleyerek, dinlemeler ve video kayıtları yoluyla şantajlar yaptılar.
‘Gizli tanık’ adıyla iftiralar attılar.
Ne yazık ki tüm bunları yapanlar “devletin memurlarıydı”…
En son “sehven darbeye kalkıştılar” ve yakayı ele verdiler!
Şimdilerde, başka bir kelime sıklıkla kullanılıyor devlet işlerinde.
Duyulmasını, bilinmesini istemedikleri konularda yeni bir yöntem keşfettiler; devlet sırrı ya da ticari sır…
Özelleştirme, ihale, para, kredi, ticari sözleşme gibi akçeli işlerdeki şaibeli bilgileri “sır” kavramıyla kamuoyundan kaçırıyorlar.
Ne sorsanız, ‘sır’ diyerek saklıyorlar.
Sayıştay’ın denetleme raporlarına ulaşılamıyor.
Millet adına devleti yönetenlerin ne yaptıkları, hangi kararları aldıkları ve kaç para harcadıkları bilinmiyor.
83 milyonun temsilcisi TBMM bile, bu bilgilere ulaşamıyor. Özellikle muhalefetin bilgi-belge edinme yolları neredeyse ortadan kalkmış durumda. Toplumun olası bir yolsuzluk ya da yapılacak bir usulsüzlük hakkında, sağlıklı haberlere ulaşması artık mümkün değil. Tüm kontrol mekanizmaları devre dışı bırakılmış, muhalefetin eli ayağı bağlanmış vaziyette!
Dahası bu engelleme ve gizleme süreci meşru yollardan yapılıyor.
Meclis çoğunluğu iktidarın elinde olunca, istedikleri kararları alıyorlar; muhalif taleplerin bilumum reddine…
Çünkü muhalefet, milletten sayılmıyor!
‘İleri demokrasi’ böyle bir şey olsa gerek…
Bitirirken söyleyeyim; tüm ‘sehven’lerin ve ‘sır’ların gerekçesi zaman içinde öğrenilecektir. Lakin topluma verdiği derin tahribatın etkisi uzun yıllar devam edecektir.
